Country boys can survive...

Tak sobie siedzę przy kawie i dobrej nucie country w wykonaniu Hanka Williamsa Jr. i myślę. Myślę nad związkami między ludźmi. Nie, nie chodzi mi o związek partnerski, małżeński itd. Raczej o coś co zawsze uważałam za znacznie silniejsze od miłości, mianowicie przyjaźń. Przyjaciele byli dla mnie jak to zwykłam mawiać, rodziną którą sama wybrałam. Ludźmi, którzy zawsze będą obok choćby się waliło i paliło. To osoby, które mogą zadzwonić do Ciebie z problemem o 3 w nocy, a Ty się nie wkurzysz. To są osoby, które również mogą tak sobie wpaść na ploty wczesnym rankiem, wywlec Cię z łóżka za nogę i zatargać do kuchni na kawę i papierosa. Wielu z nas takie osoby w swoim życiu ma, a powinien każdy. Przecież musimy mieć w kimś oparcie, a nie zawsze chcemy wygadać się własnej rodzinie.
Gorzej jeśli trafimy na ludzi obłudnych, toksycznych, którzy jedyne czego chcą to wykorzystać nas i rzucić w kąt kiedy się znudzimy i przestaniemy być przydatni. Do tej pory sądziłam, że nie otaczają mnie już takie osoby, że moja upierdliwa wręcz selekcja wobec ludzi uchroniła mnie właśnie przed tym fałszem. A jednak nie. Po kilku latach wydawałoby się dobrej, silnej znajomości, wielu wyjazdów, spotkań, imprez, chwil gorszych i lepszych dowiadujesz się, ze jesteś wieśniakiem, nic nie wartym idiotą, a tak w ogóle to Twoja wina, bo nie czujesz potrzeby ciągłego imprezowania, zakupów i innych płytkich form spędzania czasu, więc na pewno zazdrościsz i spadaj. Przyznam szczerze, że w pierwszej kolejności czytając każde zdanie po kolei zastanawiałam się, czy to ja zwariowałam, druga strona się naćpała czy to może ja mam w składzie kawy jakąś ciekawą substancję dosypaną. Tak czy owak z totalnego steku bzdur i lawiny bezsensownych, pustych obelg udało mi się wyczytać, iż druga strona ma mnie gdzieś od dawna (co nie przeszkadzało jej oszukiwać mnie dla własnej korzyści, na przykład aby mieć gdzie wsadzić tyłek w razie potrzeby) i mam spadać. Cóż zdarza się, ludzie się rozchodzą, znajomości zrywają. Jedyne co mnie wciąż zastanawia, to nawet nie powód dla którego przyszło mi czytać tą stertę nieskładnych wywodów pisanych jakby przez osobę może z 12-letnią, bardziej dziwię się dlaczego dorośli ludzie nie potrafią podejść i powiedzieć wprost, że nie chcą dalej ciągnąć jakiejś znajomości, a robią podchody jak dzieci. Typowo kobieca cecha "jak będę kręcić, kombinować i się wymigiwać to może się domyśli". Otóż zwykle druga osoba się nie domyśla, bo wierzy w te wymówki  i liczy, że są one prawdą. Inna sprawa to coś co sama sobie znów zarzucam. Dlaczego do tej pory nie zauważyłam towarzystwa nie, fajnej, odpowiedniej dla mnie jak się okazuje osoby, a zwykłego wrzoda na dupie, zachowującego się jak chorągiewka na wietrze lecąca tam gdzie poniesie ją wiatr i który dążył tylko do swojej wygody i korzyści.

Podsumowując ten wywód, stwierdzam iż jednak bycie bucem ma swoje plusy. Puści ludzie odejdą z mojego życia sami. A zostaną Ci którzy powinni, co na fali ostatnich wydarzeń również zauważyłam. Kończąc, pieprzyć bezwartościowych ludzi, a teraz zabieram moje dwa diabły (przez które tak okrutnie ubolewam nad własnym życiem) i idziemy do cioci na kawę, bo cóż na tym zadupiu można więcej robić. ;)